مصطفی‌پاشا (Mustafapaşa)

مصطفی‌پاشا (Mustafapaşa)، که قبلاً با نام سیناسوس (Sinasos) شناخته می‌شد، شهری کوچک با 1،300 نفر جمعیت و ساختمان‌هایی سنگی است که در دامنه پنج تپه ساخته شده است. مصطفی‌پاشا (Mustafapaşa) مانند یک موزه فضای باز می‌ماند که معماری شهری آن متشکل از کلیساها، مساجد و خانه‌های سنگی است که دارای نماهای حکاکی‌شده و تزئین‌شده، بالکن و پنجره هستند – که همگی نمونه‌هایی بی‌نظیر از استادی سنگتراشان محلی را نشان می‌دهند. این خانه‌های قرن نوزدهمی که آثاری از فرهنگی درخشان در آنها دیده می‌شود، در توازن با توپوگرافی و آب‌وهوای منطقه ساخته شده‌اند و نمونه‌هایی زیبا از سنگتراشی و استادکاری با چوب هستند. اینجا، می‌توانید از جمعیت دور باشید و وقت خود را در یک شهر اصیل و واقعی کاپادوکیه‌ای بگذرانید.

قدمی در روزهای قدیمی

مصنوعات بشری کشف‌شده در درّه حاصلخیز دامسا (Damsa)، که ساکنینش بیشتر مشغول به تجارت بوده‌اند تا زراعت، نشان می‌دهد که قدمت مصطفی‌پاشا (Mustafapaşa) به پیش از تاریخ برمی‌گردد. در آغاز قرن بیستم، این شهر به یک مرکز کاپادوکیه‌ای شناخته‌شده، ثروتمند و مدرن تبدیل شد که موسسات آموزشی و فرهنگی زیادی داشت و سبک‌های هنری و زندگی مدرن در آن جریان پیدا کرد.

مصطفی‌پاشا (Mustafapaşa) منزلگاه رومیان، مسیحیان ارتدکس ترکیه، و ترک‌ها بوده است و مذهب یکی از اجزای کلیدی فرهنگ شهر بود. رومیان عثمانی دو کلیسای عمومی، بیش از 30 کلیسای کوچک و اماکن بی‌شماری برای عبادت ساختند که در دل سنگ‌های اطراف روستا کنده شده بود.

در میان قدیمی‌ترین بناهای این روستا می‌توان به پل ماراش‌اوغلو (Maraşoğlu) که با سنگ ساختمانی ساخته شده است و دو محله را به یکدیگر متصل می‌کند؛ صومعه اگیواس نیکولاس (Agios Nikolaos) و کلیسای آگیوس استفانوس (Agios Stefanos) در درّه ماناستیر (Manastır) (صومعه)؛ و مصطفی‌پاشا جامیعی کِبیر (Mustafapaşa Cami-i Kebir) (مسجد جامع) قرن هفدهمی در مرکز روستا اشاره کرد. تماشای کلیسای قرن نوزدهمی کنستانتین (Constantine) و هلنا (Helena)، که در آنها تصاویر تاک‌های حک‌شده، یک اژدهای دوبال، یک عقاب دوسر و کروبی‌هایی روی دیوارهای آن وجود دارد را نباید از دست داد. مدرسه قرن نوزدهمی محمت شاکیر پاشا (Mehmet Şakir Paşa Madrasa)، که زمانی آشپزخانه طبخ آش برای نیازمندان بود، یکی دیگر از ساختمان‌های باشکوهی است که امروزه دانشگاه کاپادوکیه (Kapadokya)، اولین دانشگاهی که در یک روستا بنا نهاده شد، در آن قرار دارد.

آماده‌اید غذاهای محلی ذائقه شما را سخت‌پسند کنند؟

می‌توانید در خانه‌های سنگی سنتی بازسازی‌شده که دارای معماری عثمانی-کاپادوکیه‌ای هستند اقامت داشته باشید و در رستوران‌های خانه‌های سنگی بازسازی‌شده یا در ساختمان‌های سنتی قدیمی غذا بخورید.

حیرت‌انگیزترین خوراکی‌های محلی شیرینی‌های دارای حبوبات و تستی کباب، خورشت ماهیچه بره که در قابلمه‌های سفالی پخته شده است، می‌باشند – لازم به ذکر است که صنعت سرامیک یکی از مهمترین منابع درآمدی مردم این منطقه است.

این سرزمین همچنین منزلگاه بسیاری از تاکستان‌ها است و در نتیجه، علاوه بر تولید شراب، محصولاتی نظیر سرکه انگور، ترشی انگور و ملاس انگور در آن یافت می‌شود. غذاهای محلی را می‌توان به همراه شراب محلی که با انواع مختلفی از انگورهای بومی مانند انگور اِمیر ساخته شده است، میل نمود.

کشت انگور و صنایع دستی برای داشتن خاطره‌ای عالی

ساکنین مصطفی‌پاشا (Mustafapaşa) به خاطر ساخت عروسک‌های دستی‌شان که به کیتره معروف است، ساخت ظروف سفالی، سرامیکی و کشت انگور معروف شده‌اند. عروسک‌سازی و ساخت ظروف سرامیکی حرفه‌های پایداری هستند که به فرهنگ مشترک روستا کمک می‌کنند. در خصوص تولید شراب، کشت انگور در آناتولی قدمتی هزاران ساله دارد و در قرون وسطی انگورکاران از فضولات کبوتران به عنوان کود برای خاک آتشفشانی کاپادوکیه (Cappadocia) استفاده می‌کردند. امروزه، بازدیدکنندگان از این منطقه دوست دارند تا از این تاکستان‌ها دیدن کنند و شاهد برداشت انگور در پاییز باشند.

موزه هنر و تاریخ کاپادوکیه (Cappadocia)، که به عنوان یک موزه خصوصی مرتبط با وزارت فرهنگ و گردشگری بازگشایی شد، بعد از یک بازسازی کامل، امروزه با نام موزه عروسک نیز شناخته می‌شود. عروسک‌های نمایش داده‌شده در این موزه در مصطفی‌پاشا (Mustafapaşa)، همان سنت ساخت عروسک‌های کیتره با لباس‌های سنتی هستند که همچنان ادامه دارد و درباره فولکلر آناتولی حرف‌های زیادی برای گفتن به ما دارد.

به دنبال ماجراجویی هستید؟ بیایید و زندگی حک‌شده در درّه‌ها را ببینید!

درّه گومِدا-اوزنگی (Gomeda-Üzengi)، که در کنار روستای مصطفی‌پاشا (Mustafapaşa) قرار گرفته است، مکانی ایده‌آل برای افراد علاقه‌مند به پیاده‌روی است. این درّه از روستای آیوالی (Ayvalı) شروع شده و در منطقه اوزنگی (Üzengi) تمام می‌شود. کلیسای آلاکارا (Alakara)، که درست در ورودی درّه قرار گرفته است، و کلیسای کوچک سنگتراش‌شده سنت باسیل (Saint Basil)، که یک کیلومتر آنطرف‌تر است، و به دوران شمایل‌شکنی برمی‌گردند، جزو بناهای مهم مذهبی این درّه به شمار می‌آیند. در طول مسیر، با گیاهان و پروانه‌های بومی برخورد خواهید کرد. علاوه بر این، کانال‌ها و تونل‌هایی با منبع ناشناخته فضایی اسرارآمیز به پیاده‌روی شما خواهد بخشید. در انتهای درّه در اوزنگی (Üzengi)، کبوترخانه‌های سنگ‌تراش مانند یک بنای تاریخی ظاهر می‌شوند. نمای برخی از این کبوترخانه‌ها دارای صدها پنجره است، هرچند امروزه فقط تیرهای نشستن کبوتران باقی مانده است.

اکنون شایستگی نوشیدن یک فنجان قهوه ترک را دارید…

وقتی در مصطفی‌پاشا (Mustafapaşa) هستید، می‌توانید در روستای شاهین‌افندی (Şahinefendi) توقف کنید و از شهر باستانی سوبسوس (Sobesos) لذت ببرید، شهری که یک اتاق جلسه و یک مجموعه حمام دارد که موزائیک‌های کف آن رنگارنگ و باشکوه هستند. برگردیم به مصطفی‌پاشا (Mustafapaşa)، جایی که در آن توقف برای نوشیدن قهوه ترک در کیراعات‌حانه، قهوه‌خانه‌ای که در مرکز اصلی شهر است، نوعی سنت به حساب می‌آید.